Ze zijn er nog. Bands die wars zijn van ook maar enige vernieuwingsdrang of pretenties. Bands die platen durven te maken met stampende rocksongs vol spetterend gitaarwerk. Bands die zich schaamteloos laten beïnvloeden door de grote rockbands uit de jaren 70 en doen alsof de tijd sindsdien stil heeft gestaan. Quaker City Night Hawks uit Fort Worth (Texas) is zo’n band. Het is een band die inmiddels al aardig wat jaren aan de weg timmert, maar echt opvallen deed Quaker City Night Hawks tot dusver nog niet. Dat doet nu wel met haar nieuwe titelloze opvolger "QCNH", want dit is zo’n plaat waarop alles op zijn plek valt.

Quaker City Night Hawks komt uit het zuiden van de Verenigde Staten en zoekt haar grote voorbeelden dicht bij huis. Bij beluistering van dit nieuwe album dringt de vergelijking met de Southern rock van Lynyrd Skynyrd zich immers het meest nadrukkelijk op. De nieuwe plaat van QCNH doet hierdoor uiteraard ook denken aan het vroege werk van Drive-By Truckers, maar die haalden de mosterd in hun jonge jaren natuurlijk ook voor een belangrijk deel bij het grote Lynyrd Skynyrd. Vergelijkingen met ZZ Top liggen ook wel op de loer, maar deze Texanen vergeten nooit een eigentijdse signatuur in hun platen te groeven. Zo hoorden we op hun derde langspeler "El Astronauta" (2016) hoe deze band, blues, soul en invloeden van sci-fi moeiteloos samen smolten tot een eigengereid geheel. Met zijn Southern rock gevoel kon dit album de soundtrack voor een roadtrip door de Amerikaanse woestijn wel zijn.

QCNH beperkt zich echter niet tot Southern Rock, want de rock-‘n-roll van deze band refereert aan Texan boogie, Memphis soul en zware bluesrock. Een aantal songs op de plaat vertonen seventies-style southern rock zoals die alleen in het diepe Zuiden kan worden gebrouwd: rauw, onversneden en poeder droog, maar "QCNH" heeft ook raakvlaken met de meer toegankelijke muziek van Pink Floyd geïnspireerde psychedelica in "Grackle King" omwille van het vervormde geluid - het met orgel en blazers ondersteunde "Tired Of You Leaving", dat geïnspireerd werd door Afrikaanse artiesten zoals Ali Farka Toure - en klinkt bij vlagen ook opvallend strak, zoals in het met riff-gevulde energieke "Freedom". Tevens drie songs waarmee ze deze plaat afsluiten.

De verkenning van de 10 songs begint echter met de opener, het kinetische "Better in the Morning", het is een met rock & roll gedrenkt ritmische jam bedoeld om luid te worden gespeeld door openstaande ramen op een autoradio. Vanaf daar volgt het album zijn unieke muze op onbekend terrein, van de soul-funk van "Suit in the Back" tot de kernachtige rock & roll van "Colorado". Dit laatste nummer is een meer wandelend, melodisch nummer met een meanderende gitaarsolo en weelderig psychedelica dat perfect past bij een lange zonnige rit door de woestijn, een omgeving die overigens David Matsler van de band inspireerde bij het schrijven van dit nummer. Gezien hij regelmatig heen en weer reed tussen Fort Worth, Texas, en Durango, Colorado. Het zijn trouwens de gitaristen Dave Matsler en Sam Anderson die de songs aanleveren en samen met drummer Aaron Haynes nog steeds de vaste kern van QCNH vormen. Na jaren van ups, downs en line- upveranderingen te hebben doorstaan, bereiken Quaker City Night Hawks een zeldzaam soort balans met "QCNH". Het is een album dat zo hard rockt als het rolt. Een album dat knikt naar het verleden van de band terwijl het op weg is naar een nieuwe toekomst.

Ook in de vier volgende songs werpt QCNH zich vooral op brede, gospel harmonieën, uitgesponnen jams, pop hooks, wervelende orgelsolo's en gitaaruitspattingen, maar bij de beluistering van alle songs van "QCNH" valt direct op dat de plaat geweldig klinkt, wat ongetwijfeld de verdienste is van topproducer Austin Jenkins, die nog met soulman Leon Bridges samenwerkte. Het geeft QCNH net dat beetje extra dat nodig is om zich te kunnen onderscheiden van al die andere bands die zich laten inspireren door de grote rockbands uit de jaren 70. Natuurlijk is vernieuwing ver te zoeken in de muziek van QCNH, al klinkt de band wel net wat anders dan haar soortgenoten door probleemloos pure country af te wisselen met meedogenloze riffs. Ik lig persoonlijk overigens niet wakker van het gebrek van vernieuwing in de muziek van QCNH. Hun nieuwe album is een echte feelgood plaat, die het beste van de rockmuziek uit de jaren 70 samenbrengt.

De songs zijn stuk voor stuk uitstekend, de vocalen zijn prima en iedere track duikt wel wat onverwacht vuurwerk op. "QCNH" had misschien net zo goed een klassieker uit vervlogen tijden kunnen zijn, maar het is ook een plaat die er in het nu toe doet. En hoe. Quaker City Night Hawks is misschien wars van vernieuwing en pretenties, maar het heeft wel een plaat afgeleverd die goed is voor een hele brede glimlach, zeker voor een ieder die al die fantastische rockplaten uit de 70s nog steeds koestert. Luisteren naar de Quakers is als met een ronkende tijdmachine naar de seventies reizen om na een groot avontuur toch weer in 2019 te belanden.